نجوای عاشقانه

جعفر صادق كاملى در سال 1345 در ارومیه در یك خانواده مذهبى و مؤمن دیده به جهان گشود. دوران ابتدایى را در مدرسه نوید و راهنمایى را در مدرسه داریوش سپرى كرد. سپس وارد هنرستان آقا مصطفى خمینى شد و موفق به اخذ دیپلم گردید. در اوایل انقلاب، در راهپیمایی ها شركت فعال داشت، به طورى كه چندین بار توسط افراد خودفروخته رژیم ستم شاهى مورد ضرب و شتم قرار گرفت.

 بعد از انقلاب شكوهمند اسلامى، در انجمن اسلامى مدارس و بسیج شركت گسترده‏اى داشت. فردى انقلابى، متواضع و فروتن و بسیار مهربان و شوخ طبع بود هیچ گاه تبسم از لب هایش محو نمى‏شد.

جعفر صادق كاملى در سال 1363 در رشته الكترونیك، دانشگاه شیراز پذیرفته شد و پس از یك سال تحصیل، از آن رشته انصراف داد و وارد رشته مهندسى عمران دانشگاه مشهد شد.

جعفرصادق که تجربه اعزام به مناطق کردنشین ارومیه را داشت، چندین بار به صورت داوطلب به جبهه اعزام شد. قبل از اعزام به خانواده‏اش مى‏گفت: «یا شهید مى‏شوم و یا مفقود الاثر، در هر دو حال صبر و بردبارى كنید و ناراحت نباشید چون این آرزوى من است كه با دشمنان بعثى عراق كه خاك میهن عزیزمان را اشغال كرده‏اند به مبارزه برخیزم». جعفر صادق كاملى سرانجام در عملیات تکمیلی كربلاى 5 در منطقه شلمچه شهید و مفقود­الاثر گردید. تاینکه بعد از سال­ها پیکرش شناسایی و به باغ رضوان منتقل شد.

در بخشی از وصیت نامه اش این چنین نجوای عاشقانه دارد که :

خداوندا، ببخش بر من گناهانم و بیامرز مرا قبل از اینكه از این عالم پست رخت بربندم. پروردگارا جز تو كسی نیست كه بر او دل بندم و با یاد او خوش باشم. بارالها من كه نتوانستم حق بندگی را ادا كنم، اما امیدم فقط به رحمت و لطف و كرم توست. من كه لایق كوچك­ترین لطف نیستم اما تو بزرگواری، تو رحیمی و تو غفاری.